Jazz – Een heftige bevalling met gouden randje

Ken je die uitdrukking “stijf staan van adrenaline?”. Ik nu wel. Letterlijk. Het is 14 augustus 3 uur in de nacht als ik in mijn auto stap richting Ben en Ilona in Almelo. Mijn hele lichaam staat stijf van adrenaline. Mijn kaken zijn verkrampt. Ik ben zo ontzettend zenuwachtig!

Ilona is een goede vriendin van mij. Haar kinderwens is zo enorm groot en nu gaat het eindelijk gebeuren! Ik kan echt niet wachten op het moment om haar moeder te zien worden. Tijdens het laatste telefoontje van Ben werd duidelijk dat ze redelijk snel van 2 naar 4cm ontsluiting is gegaan en aangezien ik 2 uur rijden van Almelo vandaan woon ben ik maar in de auto gesprongen. Ik moet er op tijd bij zijn!

Op de weg is het spookachtig stil. Op sommige snelwegen rij ik kilometers zonder iemand tegen te komen. De verlichting is uit… Het enige licht komt van mijn koplampen. Om het af te maken zweven de witte wieven de snelweg over. Ik moet echt mijn hoofd erbij houden. Bij Amersfoort stop ik even om te plassen en om een rolletje Dextro energy te kopen. Als ik voorbij Apeldoorn ben krijgt de lucht een andere kleur. De zon komt op en de lucht wordt langzaam donkerpaars. Het is prachtig om te zien! Als ik om 05.15 uur het parkeerterrein van het ziekenhuis van Almelo op rij staat Ben al op mij te wachten. Ik ben in ieder geval op tijd!

Als ik de verloskamer in loop ligt Ilona met een big smile op bed. Ze heeft een ruggenprik gehad, omdat de pijn te hevig werd. Dit had ze in dit tempo nooit volgehouden. Nu is ze weer helemaal relaxt. De verloskundige en de verpleegster zijn er ook. Het is een gezellige bende zo. Ineens zegt Ilona dat ze een deja-vu heeft… “Als het goed is wordt de baby om 11.15 uur geboren” zegt ze. Nou, dat zou wat zijn zeg!
Als Ilona even later wordt gecontroleerd zit ze nog steeds op 4cm en wordt er besloten verder te gaan met weeënopwekkers om de weeën nog krachtiger te maken. Dit wordt langzaam opgebouwd en Ilona besluit nog even te gaan slapen. Er is een bed op de kamer en ik probeer ook wat slaap te pakken. Om de 20 minuten komt de verpleegster binnen om de weeënopwekkers op te hogen en er gaan constant piepjes en belletjes af, maar dankzij de oordopjes die ik mee heb lukt het me om een kwartiertje te kunnen slapen.

Om 09.00 uur is er weer controle… Nog steeds 4cm! De weeënopwekkers gaan weer omhoog en de weeën worden zo heftig dat ze dwars door de ruggenprik heen komen. Ilona heeft echt pijn en puft met moeite de weeën weg. Ben wijkt niet van haar zijde. Hij puft met haar mee en moedigt haar aan. Ilona geeft aan dat ze het fijn vind om te weten wanneer er een wee komt, dus zodra Ben de CTG omhoog ziet gaan waarschuwt hij haar. Ik bekijk het van een afstandje. Ze zitten allebei in hun coconnetje en het ziet er zo mooi uit. Wat zijn ze een goed team! Als Ilona van de pijn moet spugen wordt het Ben even teveel. Het is ook zo ontzettend spannend allemaal! Ik stuur Ben even naar buiten om een frisse neus te halen en neem zijn taak bij het bed over. Tijdens een wee knijpt Ilona hard in mijn hand. Ik hoop zo dat dit niet voor niets is en dat ze straks gewoon een paar centimeter ontsluiting erbij heeft! Tussen de weeën door vraagt ze om haar telefoon… “selfie” zegt ze. Haha! Waar je aan denkt! Ik maak een selfie met haar en stiekem een foto als ze een wee heeft. Om 11.00 uur komt de verloskundige. We tellen de minuten af…

Stipt 11.00 uur komt de verpleegster binnen. De verloskundige komt om 11.15 uur controleren hoor! Oh, 11.15! Ilona haar deja-vu. Ik denk er direct aan!
Als de verloskundige inderdaad om 11.15 uur controleert blijkt dat ze nog steeds 4cm heeft. De teleurstelling en vooral frustratie is enorm groot. Hoe kan dit nou? De verloskundige is direct duidelijk: Je krijgt een keizersnede. Ondanks dat we er in ons achterhoofd al een beetje rekening mee hadden gehouden is de schok enorm. Ilona begint hartverscheurend te huilen. Ben, de verpleegster en ik huilen mee. Dit is NIET wat ze wilde! Dit is alles behalve wat ze wilde! Ilona wil zo graag “echt” bevallen en zelf haar kindje aanpakken.
De verloskundige vertrekt om te vragen wanneer de OK klaar is en of ik wel mee mag de OK op om foto’s te maken. Dit is namelijk zeker niet vanzelfsprekend. Ik vind het doodeng. Natuurlijk wil ik mee om het moment voor Ben en Ilona vast te leggen, maar het lijkt me ook heel heftig om te zien.
Ilona belt ondertussen haar moeder. “Mama, het wordt een keizersnede” huilt ze. Ze is zo intens verdrietig. Ik vind het echt vreselijk om haar zo te zien. Ben ziet hoe moeilijk ik het ermee heb en vraag of het wel met mij gaat, maar dan komt de verloskundige alweer de kamer in. “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws”. Shit, denk ik… en ik wacht met geknepen billen het oordeel af… “Het goede nieuws is dat de fotograaf mee mag de OK op om foto’s te maken”. Wat het slechte nieuws is hoor ik niet eens meer. Ik mag mee! HELP! Ik pak direct mijn telefoon en app collega Jessica. Ondanks dat ik de basisregels van het fotograferen op een OK wel weet raak ik lichtelijk in paniek. “Praat me bij… wat moet ik weten”. Ze geeft me tips en adviezen. Zoomlens erop, Dextro mee en gaan!

Ilona wordt direct richting de OK gereden. Ben en ik moeten met een verpleegster mee om ons om te kleden. We zijn zo onwijs zenuwachtig, maar van dat maffe blauwe pak inclusief bijbehorend haarnetje en mondkapje worden we een beetje giebelig. We staan op de gang te wachten en de verpleegster maakt nog een foto van ons. Dan mogen we eindelijk naar binnen. Ilona is inmiddels wat kalmer geworden. “Ze zijn al begonnen” roept iemand. Oeh, ik ga echt niet kijken hoor… Mijn hart gaat als een gek tekeer en ik probeer me te focussen op mijn ademhaling. Een van de verpleegsters legt uit waar ik mag staan en lopen. Ineens wenkt iemand mij naar het voeteneinde. “Kijk, ik heb een opstapje voor je neergezet dan kun je het goed zien!”. Stoer ga ik erop staan, maar dan kijk ik zo Ilona haar buik in. Twee artsen zijn net bezig om de wond “open te scheuren”. Ik kan het niet aanzien en wend mijn hoofd af. Ik denk aan de tips van Jessica en wiebel met mijn benen. Het helpt! Het nare gevoel trekt weg en ik kijk weer. Iemand legt precies uit wat ze gaan doen zo en wanneer de baby precies komt. Dan zie ik vruchtwater en weet ik hoe laat het is… Ik zie een hoofdje! Hij is er!! Jazz is geboren! Ik word aan mijn arm naar de andere kant van het bed getrokken. Jazz wordt gecontroleerd. Ik ga bij het bedje kijken. Wat is hij klein! De eerste controles zijn prima en Ben staat erop om zelf het eerste luiertje om te doen. Ilona kijkt vanaf een afstandje mee. Ik laat een traan als ik dat zie. Wat moet dit moment ontzettend rot zijn voor haar! Gelukkig wordt Jazz daarna snel bij haar gelegd. Daar komen de waterlanders weer… Ik snotter mijn hele mondkapje nat.
Omdat Jazz een beetje kreunt en niet hard huilt wordt geadviseerd om hem bij papa op de blote borst te laten liggen. We vertrekken naar de verloskamer en moeten Ilona achter laten. Nog voor we we gaan zegt Ilona sorry tegen me… Sorry dat je nu niet DE foto’s kan maken! Ik schiet helemaal vol van haar woorden en geef haar een knuffel. Ongelofelijk dat ze hieraan denkt nu! Ze heeft geen idee hoe blij ik ben met deze ervaring!

Als Jazz bij papa op de borst ligt gaat het al snel beter met hem. Jazz kijkt nieuwsgierig om zich heen en Ben maakt filmpjes voor Ilona. Zelfs zijn eerste lachstuipje wordt gefilmd. Hij wordt gewogen en gemeten. 3250 en 50cm! Echt een klein mannetje. Gelukkig krijgen we snel bericht dat alles goed gaat met Ilona en dat we naar haar toe mogen op de verkoever. Eenmaal daar maakt Ilona echt voor het eerst kennis met haar zoon. Het is zo prachtig om te zien. Familie wordt gebeld om te vertellen dat alles goed is gegaan. Wederom een emotioneel moment.
Even later worden we verplaatst naar een gewone kamer. Ik ga op een stoel in de hoek van de kamer zitten en stort in. Ik ben zo ontzettend moe en het was allemaal zo heftig. Ik maak nog wat foto’s van de placenta en de komst van opa en oma en dan loop ik met Ben richting de uitgang. Ik ben echt helemaal op en wil zo snel mogelijk even slapen. Mijn schoonouders wonen een half uur bij het ziekenhuis van Almelo vandaag en ik besluit daar naartoe te rijden zodat ik even kan slapen voor ik weer 2 uur naar huis rij. Het bed in de logeerkamer is al gedekt en met mijn laatste beetje energie schop ik mijn schoenen uit en duik ik onder de dekens. Na een paar uur slaap durf ik naar huis te rijden. Als ik in de auto zit ben ik getuige van een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit gezien heb. De hemel kleurt goud… En dat is precies wat deze dag was. Een dag met een gouden randje.

-Alle personen die herkenbaar in beeld zijn hebben toestemming gegeven voor publicatie-

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven