Het is kwart voor 3 ’s nachts als mijn telefoon gaat. Het is Jennifer. Ze zegt dat ze nu echt regelmatige weeën heeft. Ik geloof het bijna niet. Al weken heeft Jennifer voortekenen dat de bevalling ieder moment kan beginnen en ik heb al een aantal keer in de startblokken gestaan om te vertrekken. Iedere keer was het loos alarm… Ik vraag wanneer de verloskundige komt. Die komt eraan! Mooi, bel me maar terug als je weet hoe ver je bent. Ik dwing mezelf weer te gaan slapen, maar dat lukt natuurlijk niet. Mijn hart klopt in mijn keel. Het voelt alsof de achtbaan waarin ik zit ieder moment aan de afdaling kan beginnen. Wat heb ik ongelofelijk veel zin in deze bevalling!
Jennifer boekte mij op aanraden van haar verloskundige Pascalle. Zij had de foto’s gezien van mijn vorige reportage en vond deze erg mooi. Wat een eer! Met Jennifer en haar vriend Delano heb ik direct een klik en tijdens onze kennismaking bij hun thuis klimt hun zoontje Ryan bij mij op schoot om te knuffelen. Wat een lief ventje! En wat een mooi gezin!
Maar er is een grote maar… De uitgerekende datum is 30 juli en ik ga op 29 juli op vakantie. Potverdorie het zal toch niet zo zijn dat ik deze bevalling zal gaan missen vanwege mijn vakantie? Gelukkig is een collegafotografe back-up om de reportage over te nemen zodat ze toch verzekerd zijn van een mooie geboortereportage, maar ik draai mijn duimen blauw om hem toch zelf te kunnen doen!
Maar helaas komt de 29ste steeds dichterbij. Op vrijdagochtend 29 juli om 11.00 uur vertrekken we naar ons vakantieadres. De avond ervoor appt Jennifer. Of ik wil wachten met vertrekken morgenochtend, want ze verliest wat bloed nu en volgens de verloskundige is dat een goed teken. Ik geloof er niet meer in… Pas als Jennifer mij om kwart voor 4 terug belt met de mededeling dat ze 4cm ontsluiting heeft en richting het Sophia gaat durf ik te juichen. Het gaat toch lukken! Slechts een paar uur voor ik op vakantie ga! Ik kan mijn euforie met niemand delen, want iedereen slaapt (ik heb mijn man nog geprobeerd wakker te maken, maar die bromde wat onverstaanbaars terug) en stap om 4 uur ’s nachts in jubelstemming in de auto.
Ik kom gelijk aan met Jennifer en Delano. Als ik Jennifer zie weet ik dat het menens is. Ze hangt voorover op de auto om een wee op te vangen. Ik wil foto’s maken, maar krijg direct een grote bal en een tas in mn handen gedrukt. Het is nog een heel gedoe om ’s nachts het geboortecentrum van het Sophia in te komen. Nergens staan bordjes en alles zit op slot. Met aanwijzingen via de intercom en de verloskundige aan de telefoon komen we aan. Onderweg puft Jennifer 4 weeën weg. This is serious business!
Eenmaal op de verloskamer gaat Jennifer op bed liggen. Delano masseert haar rug. Ik kan aan Jennifer haar voeten zien wanneer ze een wee krijgt, want dan verkrampen ze helemaal. Fascinerend om te zien. Verloskundige Pascalle zet ondertussen het bad op, want Jennifer wil graag in bad bevallen. Als het water eenmaal in het bad stroomt en Delano rustgevende muziek aan heeft gezet vult de kamer zich met rust. De sfeer is heel fijn. Dit is precies wat Jennifer graag wil. Na een tijdje mag ze naar het bad verhuizen. Ohhh wat is dit fijn zegt ze! Maar dat is van korte duur, want de weeën worden heviger en Pascalle en ik merken dat ze af en toe een beetje perst tijdens een wee. Rond 06.00 uur ben ik ervan overtuigd dat de baby niet lang meer op zich laat wachten. Pascalle toucheert en zegt dat er nog een klein randje is, maar ze mag gewoon meepersen als ze dat wil. En dat doet ze! Ze perst en ze schreeuwt het uit. Delano moet op haar rug drukken tijdens een wee, maar dat gaat niet hard genoeg vind ze, want ze schreeuwt een paar keer dat het harder moet. Nog harder!? Delano is een flinke vent en hij duwt en wrijft zo hard als hij kan. De rug van Jennifer is knalrood. Ongelofelijk wat deze vrouw aan kan!
Na een uur persdrang in bad zit er nog geen schot in de zaak. “Pascalle, help me nou!” roept Jennifer. Pascalle kan alleen niet zoveel zien of doen aangezien ze in bad zit. Na nog 2 vreselijke persweeën klimt Jennifer op bed zodat Pascalle even kan kijken wat er aan de hand is. Het randje staat nog steeds, maar als Pascalle deze tijdens een wee weg drukt zien we duidelijk het hoofdje. Pascalle verteld Jennifer hoe ze goed kan persen, maar het lijkt niets uit te halen. Het hoofdje schiet telkens weer terug. Iedereen in de kamer blijft rustig, maar ik maak me toch zorgen. Ze perst nu al een behoorlijke tijd en echt veel gebeurd er niet. Wat is er aan de hand? De baby lijkt zich alles behalve druk te maken. Het hartje wordt regelmatig gecontroleerd en het is een hele regelmatige en rustige hartslag. Hoe is het mogelijk!
Jennifer geeft aan niet terug in bad te willen en Pascalle stelt de baarkruk voor. De zwaartekracht zou wel eens mee kunnen helpen. Ze heeft gelijk! Al tijdens de eerste perswee op de baarkruk zakt het hoofdje flink naar beneden en bij de volgende wordt het hoofdje al geboren! De perswee is weg dus moeten we even wachten. De verpleegster laat met een spiegel zien dat de baby er nu echt bijna uit is. Dit geeft Jennifer de kracht om nog een keer met volle kracht mee te persen. Ik zie de spieren in haar buik samentrekken. Wat een oerkracht! Als dan eindelijk om iets over 8 ’s ochtends de baby wordt geboren weet ik niet wat ik zie. Wat een enorme knul!! Jennifer houdt hem dicht tegen zich aan en ik ben echt in shock over de grote van de baby in vergelijking met haar. Geen wonder dat het persen zo lastig was!
Hij heet Jax. Een onwijs stoere naam wat echt bij hem past. De placenta wordt vrijwel direct na de geboorte van Jax geboren en die is ook al zo groot! Er wordt besloten de navelstreng uit te laten kloppen. Iets waar ik al veel over gehoord had, maar nog niet eerder had meegemaakt. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik of ik ook even mag voelen… Wat ongelofelijk bijzonder is dat. Je voelt echt een “hartslag” in de navelstreng. Weer een ervaring rijker! Na een uur knuffelen en de eerste poging tot een slokje melk wordt Jax gewogen. 4270 gram! Wat een beertje! Ik eet een beschuitje met blauwe muisjes en maak nog wat foto’s van een aantal dingen die ze graag op de foto wilden hebben. Dan pak ik mijn camera in. Samen met Delano loop ik richting de auto. Doodmoe, maar net zo euforisch als een paar uur ervoor.
Het is ongelofelijk, maar om 10 voor 11 parkeer ik de auto voor de deur van mijn huis. Mijn man pakt net de laatste dingen in de auto. Hebben we alles schat? Ik heb geen idee. Ik wil maar 1 ding: Instappen en slapen! Een paar uur later word ik wakker. VAKANTIE!!
-Alle personen die herkenbaar in beeld zijn hebben toestemming gegeven voor publicatie-