Op zondag 25 juni word ik ‘s avonds laat gebeld door mijn vriendin en collega Jessica. Hoi met mij! Ik heb een probleem. Ik moet zo op pad voor een bevalling, maar word net gebeld door Amber en Jasper dat ook bij hun de weeën begonnen zijn! Kun jij daar heen? Ehh, jawel. Ik sta op het moment niet op wacht dus er staat niets klaar. Snel check ik of mijn batterijen opgeladen zijn en pak ik mijn tas in. Nu is het even afwachten of het echt nodig is. Amber en Jasper gaan richting ziekenhuis om te checken hoe ver de ontsluiting gevorderd is en aan de hand daarvan besluiten we hoe of wat.
Om iets voor twee uur ‘s nachts belt Jasper dat Amber al 6cm ontsluiting heeft! Ik app Jessica hoe ver zij is, maar ze antwoordt niet. Ik beslis snel zelf. Ik moet erheen! Ik moet naar Dordrecht en het gaat snel dus ik trap het gas flink in.
Het ziekenhuis is spookachtig verlaten en na een zoektocht vind ik iemand die mij de verloskamer waar Amber ligt kan wijzen. Het is best een gek idee dat je als wildvreemde zo bij iemands bevalling binnen stapt, maar op de een of andere manier voelt het toch direct vertrouwd. Amber is al niet meer aanspreekbaar. Jasper en de ouders van Amber kijken gespannen toe hoe Amber de heftige weeën opvangt. Inmiddels krijg ik een appje van Jessica dat er bij haar een gezonde baby geboren is. Gelukkig! Nu deze nog!
Om half 4 is er weer controle. Amber heeft 7cm en dat is gezien de heftigheid van de weeën wel een teleurstelling. De vliezen worden gebroken en ze besluit even te gaan douchen. Af en toe sluip ik de douche in om een foto van haar te maken. Jasper staat er naast met de douchekop die tijdens een wee op haar onderrug gehouden wordt. Amber doet het echt ontzettend goed, maar als een uur later weer controle is zit ze nog steeds op 7cm ontsluiting. Potverdorie! Dat is best wel een tegenvaller. Ze krijgt een prik met morfine om de scherpe kantjes van de weeën af te halen.
Ik krijg ineens een flinke inzinking wat op zich niet zo gek is om 5 uur ‘s nachts en ik vraag aan de zuster of er ergens een bankje is in het ziekenhuis. Nee alleen stoelen… Pfff. Ik besluit een rondje te gaan lopen en vind naast het trappenhuis in het ziekenhuis toch een ruimte met banken. Ik ga liggen met mijn telefoon naast mijn hoofd en ben vrijwel direct weg. Om half 7 schrik ik wakker van een hoest. Helemaal gedesoriënteerd ga ik zitten en zie ik allemaal mensen om mij heen zitten. Blijkbaar allemaal patiënten die net wakker zijn en een ochtendwandeling maken. Ze kijken me allemaal met een wazige blik aan. Dit is echt heel vreemd haha!
Als ik terugkom op de verloskamer ziet het er nog hetzelfde uit als toen ik weg ging. Amber puft de weeën weg en Jasper en haar moeder ondersteunen haar. Haar vader doet elders in het ziekenhuis ook even een tukje en uiteindelijk besluiten haar ouders toch maar naar huis te gaan om wat slaap te pakken.
Als Amber om kwart voor 7 gecontroleerd wordt heeft ze 10cm ontsluiting, maar wel met nog een klein randje. Er wordt van alles geprobeerd om dat randje te laten verdwijnen. De blaas wordt geleegd, Amber moet op haar zij draaien, op haar handen en knieën zitten. Amber heeft ondertussen flink persdrang, maar ze mag er niets mee. Het is zo ontzettend frustrerend!
Om iets voor 08.00 uur mag Amber dan eindelijk mee persen. Dat doet ze direct heel goed. Er is al snel een hoofdje te zien. Ik verbaas me over haar kracht na zo’n helse nacht. Om 8.17 uur is het dan eindelijk zover. Abel Rune wordt geboren! Wat een ontlading voor iedereen! Voor het eerst zie ik Amber ontspannen en met een grote glimlach op haar gezicht die er niet meer af gaat. Abel Rune is zo’n zoet mannetje. Hij kijkt met grote ogen om zich heen en vindt alles prima. De navelstreng wordt nog niet doorgeknipt omdat Jasper en Amber hebben gekozen voor een halve lotusgeboorte. Hierbij wordt de navelstreng pas doorgeknipt als de placenta geboren is. De placenta wordt al snel geboren en ik maak een foto van Abel Rune met de placenta nog aan hem vast. Wat ontzettend bijzonder om te zien!
De controles zijn goed. Opa en oma komen weer aan in de verloskamer en zijn zichtbaar trots op hun kleinzoon. Abel Rune heeft al die tijd nog steeds niet gehuild en kijkt nieuwsgierig rond. Wat een prachtig en tevreden ventje!
Na de eerste slokjes borstvoeding besluit ik om te vertrekken. Om iets over 10.00 uur loop ik slaapdronken en met tranende ogen van het felle zonlicht het ziekenhuis uit. Wat ben ik moe! Als ik om kwart voor 11 mijn huis binnen stap plof ik op mijn eigen bank. Moe maar heel erg voldaan!
-Alle personen die herkenbaar in beeld zijn hebben toestemming gegeven voor publicatie-
