Als ik in oktober een geboortereportage publiceer krijg ik een berichtje van Wendy. Zij en haar man Martin vinden de foto’s zo ontzettend mooi dat ze mij dolgraag willen boeken als fotograaf bij de geboorte van hun eerste kindje. Het zal wel enorm spannend worden, want Wendy is uitgerekend op eerste kerstdag!
Maar… Eerste kerstdag gaat voorbij. Wendy appt dat het al weken onrustig is en dat ze zelfs al 2cm ontsluiting heeft, maar de echte weeën blijven uit. Het ziekenhuis besluit om de datum van de inleiding in te plannen op… 31 december. Oef! Ik vind geboortes fotograferen echt een van de mooiste dingen die er is, maar met de jaarwisseling in het ziekenhuis zitten in plaats van thuis bij mijn gezin zou ik echt niet leuk vinden.
Maar 31 december breekt aan. Wendy moet zich ‘s ochtends melden. Omdat ik een lange dag (en nacht?) voor de boeg heb staat de wekker op 10.00 uur. Om 09.45 uur schrik ik wakker van de telefoon. Het is Martin. Wendy heeft al 4cm ontsluiting! Gewoon van haar zelf! Ze besluiten de vliezen door te prikken. Met de vorige geboortereportage in mijn achterhoofd waarbij de baby na het breken van de vliezen ineens heel snel kwam, besluit ik zo snel mogelijk uit bed te springen en naar het ziekenhuis te gaan.
Om 11.00 uur kom ik aan bij het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam. Als ik de verloskamer binnen kom ben ik aangenaam verrast. Naast Martin en Wendy zijn ook de ouders van Wendy aanwezig. Zij zullen er allebei bij blijven, want dit is wat Wendy graag wil. Wat leuk en wat bijzonder!
Wendy heeft nog geen weeën dus we kletsen gezellig wat. We hebben elkaar alleen nog maar telefonisch gesproken, maar gek genoeg is er direct een klik. Het voelt direct alsof ik “erbij hoor”.
Wendy krijgt weeënopwekkers via het infuus. Ik weet uit eigen ervaring dat dit geen pretje is. Langzaam aan krijgt Wendy weeën en ze worden steeds heftiger. Tussen de weeën door is er nauwelijks een pauze. Het gaat zo snel! Na een controle is er nog steeds pas 4cm en 2 uur later net 5cm. Het gaat dus helemaal niet zo snel en ondanks dat Wendy de weeën heel goed opvangt trekt ze dit niet langer meer. Na elke wee moet Wendy huilen. Ik heb ontzettend met haar te doen. Het is zo frustrerend! De gynaecoloog stelt een ruggenprik voor, maar Wendy twijfelt enorm. Uiteindelijk kiest ze er toch voor en ik geef haar groot gelijk!
Het is inmiddels 16.00 uur en ik besluit om even een frisse neus te gaan halen. Het is buiten ontzettend koud, maar ik vind het heerlijk. Ik denk aan mijn jongens die thuis zijn met papa. Ik hoop toch zo dat ik voor 12 uur thuis ben vanavond!
Als ik het ziekenhuis weer in loop kom ik de ouders van Wendy tegen. We besluiten een broodje en koffie te halen en kletsen wat. Wendy is op dat moment weg voor de ruggenprik.
Als we terug komen zijn Martin en Wendy ook net terug. Wendy lacht! Ze is zo opgelucht en blij! De ruggenprik doet het prima en als ze kort daarna gecontroleerd wordt blijkt dat ze al 9cm ontsluiting heeft! Wauw! We zijn allemaal een beetje overdonderd en Martin en Wendy worden nu zichtbaar zenuwachtig. Het duurt nu echt niet lang meer!
De volledige ontsluiting volgt ook snel, maar de persdrang blijft uit. De gynaecoloog besluit de ruggenprik uit te zetten zodat de weeënopwekkers hun werk weer kunnen gaan doen. Dat valt even vies tegen. De pijn is weer helemaal terug en Wendy lijkt ook een beetje persdrang te krijgen. Om half 9 besluit de gynaecoloog dat Wendy moet gaan beginnen met persen. De baby moet er toch uit!
En persen doet ze! Ze doet het ongelofelijk goed! Er is al snel een hoofdje te zien, maar ineens gaat de hartslag van de baby een beetje achteruit. Tijdens elke perswee is er een flinke dip te zien en dat is niet goed! Er wordt nog een gynaecoloog bijgehaald voor overleg en er wordt besloten om Wendy een handje te helpen met een vacuümpomp. De kamer vult zich met personeel en ik volg alles aandachtig. Dit is voor mij ook de eerste keer. Als alles op zijn plek zit en Wendy weer een perswee krijgt trekt de gynaecoloog aan het hoofdje. Het ziet er eigenlijk best eng uit, maar het werkt! Het hoofdje wordt snel geboren en Wendy wil de baby graag zelf aanpakken. Dat doet ze! Het is zo’n onwijs mooi gezicht!
De ontlading bij iedereen is groot. Martin kan zijn ogen niet van zijn zoon af houden en is zichtbaar trots. Niet alleen op zijn zoon, maar ook op Wendy! Opa en oma staan op een afstandje te glunderen. Vol trots vertellen Martin en Wendy hoe hun zoon gaat heten: Binck! Met ck! Wat een stoere naam!
Binck wordt al snel bij Wendy aangelegd en begint fanatiek te drinken. De assistent gynaecoloog controleert de placenta en ontdekt een prachtige vertakking van bloedvaten. Het is net een boom. We kijken er verwonderd naar. Wat een kunstwerk!
Na de controles van Binck besluit ik naar huis te gaan. Na 12 uur in het ziekenhuis te hebben gezeten ben ik kapot! Wat een dag! Om 23.30 uur stap ik de auto uit. Ik ben thuis! Net op tijd! Mijn zoons vliegen mij in mijn armen. Ik had 2016 niet mooier af kunnen sluiten!
-Alle personen die herkenbaar in beeld zijn hebben toestemming gegeven voor publicatie-