Een paar maanden geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een oproepje geplaatst op mijn Facebookpagina waarin ik vroeg of ik bij iemand foto’s mocht maken tijdens de bevalling. Het fotograferen van een bevalling staat al jaren bovenaan mijn wensenlijstje. Bevallen heb ik altijd al fascinerend gevonden. Op youtube heb ik al talloze bevallingen bekeken en ik kijk ieder programma op tv wat over bevallen gaat. Ik wilde vroeger niet voor niets kraamverzorgster worden!
Er reageerden een aantal zwangere vrouwen op mijn oproep, maar ik werd echt blij toen ik een mailtje kreeg van Tanja! Tanja en Mark hebben al 2 kinderen en hun tweede kindje Onno mocht ik eerder als newborn op de foto zetten. Ik herinnerde mij Mark en Tanja als hele lieve mensen waarbij ik mij meteen op mijn gemak voelde. Er was sprake van “de klik”. Iets wat erg belangrijk is bij het fotograferen van zoiets intiems! Na een gesprek bij hun thuis werd dit gevoel bevestigd en het belangrijkste; de klik was wederzijds!
Het is maandagochtend 2 maart. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren! Of nouja, als het goed is dan. De baby in Tanja haar buik heeft het erg naar zijn zin en weigert om met zijn hoofdje naar beneden te gaan liggen. Hij draait nog letterlijk rondjes in haar buik! Na verschillende draaipogingen gaan ze het vandaag anders doen. De baby wordt gedraaid en Tanja zal direct daarna ingeleid worden. Als het draaien niet lukt dan wordt het een keizersnede… Iets wat Tanja echt niet wil!
Om 07.45 uur stond hun afspraak in het ziekenhuis, maar mijn telefoon blijft stil… Pas iets over half 10 word ik gebeld. Het draaien is gelukt, de vliezen zijn gebroken en de verwachting is dat het wel eens snel kan gaan! Ik spring in mijn auto richting het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam en een uur later stap ik de verloskamer in. Wat ik daar aan tref is een vrij bizar plaatje… De kamer stond vol zusters en verplegers. Tanja haar buik is helemaal ingesnoerd. Er zijn opgerolde handdoeken tegen de zijkant van haar buik aangeplakt zodat de baby geen bewegingsvrijheid meer heeft en er zit iemand naast haar bed die met haar hand het hoofdje van de baby vasthoudt bij het schaambeen. Alles wordt uit de kast getrokken om de baby met zijn hoofdje naar beneden te laten liggen! Ik pak mijn camera uit en maak een foto van de gynaecoloog die met een echoapparaat kijkt of het hoofdje nog goed ligt. Dit is het geval! Missie geslaagd! Het infuus met de weeënopwekkers is al aangezet en nu is het wachten tot de weeën goed op gang komen en de baby verder in gaat dalen.
Die weeën komen vrij snel. Het eerste uur is het goed te doen en kletst Tanja nog tussen de weeën door. Om half 12 is er al 5cm ontsluiting! Mark en ik vinden dat veel, maar Tanja vindt het niet opschieten. De weeën worden heftiger en ze zakt in zo’n roes waarin vrouwen terecht komen als ze veel pijn hebben. Iets wat ik nog herken van mijn eigen bevallingen. Zachtjes loop ik om het bed heen. Ik fotografeer onder armen door, in de spiegel en wat details in de verloskamer. De weeën worden nog heftiger en Tanja heeft moeite om ze weg te puffen. Ze vraagt om pijnbestrijding en vraagt aan Mark: “Vind je me nou een mietje?” Nouja! Ik vind Tanja alles behalve een mietje! Ze doet het zo fantastisch! De klinisch verloskundige komt kijken en beslist dat ze geen pijnbestrijding krijgt, omdat ze bijna volledige ontsluiting heeft! Binnen een half uur is de baby er wel. He? Zo snel al?
Dan gaat het razendsnel. Tanja krijgt persdrang en iedereen trekt een schort en handschoenen aan. Ik ga met mijn camera achter het hoofdeinde staan. Het lijkt mij mooi om de foto te maken dat hij geboren wordt en op de borst van de moeder wordt gelegd vanuit Tanja haar oogpunt. Ik maak om 13.00 een testfoto nog voor Tanja mag gaan persen. De zuster die aan het voeteneinde staat begint ineens heftig te gebaren naar mij: “HIJ KOMT ER NU AL AAN!!” Wat?! Nu al?? Om 13.04 uur wordt er een gezond jongetje op Tanja haar borst gelegd! Wat een prachtig moment! De ontlading bij Mark en Tanja is groot. Het is gelukt! Ik blijf klikken. Die eerste momenten na een geboorte zijn zo geweldig en die gaan zo snel! Ik wil alles vast leggen! Ik heb moeite om mijn ogen droog te houden en als ik naar de zusters kijk zie ik dat zij ook een traantje weg vegen.
De eerste controles zijn goed. Ivan doet het super en Tanja ook. De navenstreng wordt doorgeknipt door Mark. De verloskundige zegt dat ze zelden zo’n mooi gedraaide navenstreng gezien heeft. Je kunt wel zien dat hij flink wat rondjes gedraaid heeft in de buik! Het lijkt wel een telefoonsnoer!
De eerste 2 uur na de bevalling mag de baby lekker bij Tanja blijven liggen. Ik merk ineens dat ik heel veel honger heb. Door de spanning van die ochtend kreeg ik geen hap door mijn keel! De zuster biedt mij een lunch aan in het kantoortje van de zusters. Zo hebben Mark en Tanja ook even wat tijd samen met hun Ivan.
De boterhammen smaken heerlijk en het is heel gezellig in het kantoortje. Ineens vang ik een gesprek op tussen de verpleegster en de gynaecoloog “Ze heeft net wel 800cc bloed verloren”… Dat kan onmogelijk over Tanja gaan denk ik. Alles is goed verlopen… Toch?
Ik ga even plassen en loop terug naar de verloskamer. Als ik Tanja zie schrik ik. Ze is helemaal wit/geel, kijkt versuft uit haar ogen en zegt dat ze duizelig is en “ineens zo moe”. Dan gaat het snel. De aanwezige zuster drukt op een knopje in haar borstzakje en alsof het hele team voor de deur heeft staan wachten stormen er ineens heel veel mensen de kamer in. Iedereen blijft rustig, maar je voelt de paniek. Wat is hier aan de hand?! Mark zit met Ivan op de arm en ik neem Ivan van hem over zodat hij Tanja kan ondersteunen. De verloskundige drukt op Tanja haar buik en dan zie ik bloed… zoveel bloed… vreselijk veel bloed en het blijft komen. Er wordt een infuus aangezet, Tanja krijgt pilletjes, ik hoor een zuster om extra bloed bellen… Ik kan het even niet meer aan zien en draai mijn hoofd af en focus mij op het prachtige ventje in mijn armen. Geen moment denk ik aan het maken van foto’s!
Binnen 2 minuten is de situatie onder controle. Omdat de baarmoeder niet samen wilde trekken bleef de wond van de placenta bloeden. Een van de zusters fluistert in mijn oor dat het maar goed is dat ze niet thuis was. Poeh… Ongelofelijk hoe de situatie zo snel kan veranderen! Ivan wordt overgenomen door een zuster om hem te controleren en aan te kleden. De rust keert weer terug.
Om half 4 komen de opa’s en oma’s langs met de grote zus en broer van Ivan! Ze moeten even wachten op de gang. Grote zus Evie kan niet wachten tot ze haar broertje mag zien! Als Tanja van de verloskamer naar de kraamkamer gereden wordt zien ze elkaar allemaal voor het eerst. Ik maak nog een paar foto’s van de eerste kennismaking en dan pak ik mijn camera in. Mijn hoofd knalt bijna uit elkaar van de hoofdpijn. Ik denk van alle stress… Het was zo’n emotionele achtbaan!
Eenmaal thuis plof ik op de bank en val ik in slaap. Wat een dag was dit! Heel eerlijk gezegd weet ik niet of geboortefotografie wel wat voor mij is. Het is zo heftig! Niet vanwege wat er na de bevalling gebeurde, maar gewoon het hele proces. Ik ga het allemaal even goed laten bezinken. De foto’s zijn in ieder geval prachtig geworden en ik weet zeker dar Mark en Tanja er heel blij mee zullen zijn!
-Alle personen die herkenbaar in beeld zijn hebben toestemming gegeven voor publicatie-
